Archivio dei filosofi del Rinascimento

/p. 358/ poterat, sed respondit: “Qui sine peccato est

vestrum, primus in illam lapidem mittat”. Quare

nemo adulteram damnare ausus est. Alias petierunt

scribae an Caesari tributo solvendo

essent obnoxij. Negare veritus est ne laesae

maiestatis reus dijudicaretur; affirmare noluit,

quia Moisis legem evertebat. Ipse autem

(more novitij Principis, qui imbecilles

cum sint ei vires, omnes veteres immunitates

Regno se conservaturum pollicetur, at cum

fortior evadit, promissis stare recusat. In initio

dixerat: “Non veni solvere sed adimplere

legem”, quam tamen funditus postea clarus

nomine evertit) respondit igitur: “Cuius est haec

imago?” At illi: “Caesaris”. Concludit: “Reddite ergo

quae sunt Caesaris Caesari et quae sunt Dei Deo”.

Sciscitantibus Pharisaeis in qua potestate gentes

edoceret, undique esse angustias advertit:

si dixisset in humana, mendacij redarguebatur;

non enim Hebraeorum sacris erat initiatus.

Divinitus sibi datam auctoritatem palam

affirmare non audebat ob metum Iudaeorum.

Igitur subtilissime ipse petijt in qua potestate

Ioannes baptizaret; quare pari in periculo ipse

constituit Pharisaeos. Deo tribuere Ioannis

praedicationem politica vetabat ratio, seipsos

enim qui ei reluctati erant, illico condemnassent;

neque dicere audebant Ioannis baptismum

fuisse hominis inventiunculam, nam

credulae plebis iram sibi comparassent. Sapientissima

haec sunt Christi acta, sed quod omnium

superat admirationem, illud est de Antichristi